Αλίμονο σ' αυτόν που είναι τίμιος επειδή δεν μπορεί να είναι άτιμος...

Ο γλυκύτατος Τατούλης είναι το αγαπημένο παιδί της κάθε τύπου αντιπολίτευσης τον τελευταίο καιρό, και πώς να μην είναι άλλωστε αφού καταφέρνει καθημερινά να προκαλεί αλλεπάλληλα εγκεφαλικά (έτσι νομίζουμε εμείς...) στη κυβέρνηση, που στο πρόσωπο του βλέπει την πιο σκληρή αντιπολίτευση που αντιμετωπίζει εδώ και χρόνια...

Ταυτόχρονα έχει γίνει και το αγαπημένο παιδί των καναλιών και όλων όσων προσπαθούν, με όποιο πενιχρό μέσον διαθέτουν, να βλάψουν τη ΝΔ λέγοντας επί της ουσίας ότι "ο Τατούλης για να μιλάει, κάτι θα ξέρει"...

Συμφωνώ ότι για να μιλάει κάτι θα ξέρει, όμως για να πάμε 4 χρόνια περίπου πιο πίσω και να θυμηθούμε ποιός ήταν ο Ζορρό Τατούλης... Υφυπουργός ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ με πρώτο έργο του, το σταμάτημα των εργασιών του Μουσείου της Ακρόπολης προκειμένου να διερευνηθούν οικονομικές ατασθαλίες των προκατόχων του... Εκτός αυτού ο Τατούλης έμεινε στην ιστορία ως ένας απίστευτος κάφρος και άσχετος με τα πολιτιστικά αφού δεν ήταν σε θέση να διακρίνει διαφορές σε μία Αρχαία Τραγωδία και τους Χολυγουντιανούς 300! Βέβαια τώρα εσείς θα μου πείτε ότι έχουμε Λιάπη για το Υπουργείο, ο Τατούλης με πείραξε;

Αυτό που έχει σημασία σε αυτή τη περίπτωση είναι ότι ένα πολιτικό σκουπίδι που ακόμα και ο ίδιος ο Καραμανλής το έστειλε κακήν κακώς, τώρα είναι ο "πολιτικός άντρας" που ξέρει και τα λέει τσεκουράτα. Αυτός που περιμένεις να ακούσεις για να μάθεις "τί παίζει στη πολιτική μπλέ πιάτσα"... Αυτός που σε τελική ανάλυση σε κάποια άλλη Ευρωπαϊκή σοβαρή χώρα θα ήταν βαριά βαριά λογιστής περιορισμένης ευθύνης σε κάποια μικρομεσαία επιχείρηση.

Ένας άνθρωπος που υπάρχει μόνο όταν γύρω του χορεύουν τα σκάνδαλα, ακόμα και αν δεν αφορούν αυτόν είναι απλά ένα ακόμα "σημείο των καιρών"...