Ο Πύργος της Ηλει(θιότητ)ας...

Τί μπορεί πλέον να πει κανείς για έναν πρωθυπουργό που ενώ τον έχουνε ζώσει τα σκάνδαλα, οι μίζες, οι καταγγελίες, οι συγκαλύψεις των καταγγελιών, και η "διεθνής συγκυρία" της αισχροκέρδιας και της παγκοσμιοποίησης, εκείνος να παραμένει στη χώρα του ως ο καταλληλότερος;

1. Είναι πολύ ξύπνιος άνθρωπος και με τους επικοινωνιακούς σύμβουλούς του έχουνε καταφέρει να τον τοποθετήσουν στο απυρόβλητο, μεταβιβάζοντας όλα τα προβλήματα που παρουσιάζονται σε τρίτα πρόσωπα. Είναι ο στρατηγός (της απραξίας) ενός λόχου στρατιωτών που ξέρουν πως κάποια στιγμή θα τους πνίξουν τα σκατά, οπότε απλά κάνουν τη θητεία τους μέχρι να έρθει (η κακιά τους) η ώρα. Είναι γάτος! Garfield αλλά γάτος...

2. Ηγείται ενός εντελώς αποβλακωμένου συνόλου χειροκροτητών και ανεγκέφαλων οπαδών, που έχουν μάθει "να γουστάρουν" Μουσολινικού τύπου αγορεύσεις στις πλατείες, με ίχνη "νεοελληνικής μαγκιάς" και κουβάδες "αέρα κοπανιστού". Δεν είναι σε θέση να κάνουν καμία κρίση γι' αυτό που βλέπουν και αυτό που ακούνε, οπότε κάνουν αυτό που κάνουν όλοι, με τον ίδιο τρόπο, χωρίς καμία απόκλιση από τα a la mode πρότυπα της κάθε εποχής. Αυτή την εποχή προφανώς στην Ελλάδα μετράει όχι το τί λες...αλλά το ύφος που το λες...(εδώ που τα λέμε πάντα αυτό συνέβαινε.)

Ας δούμε λοιπόν τί συμβαίνει με τη δεύτερη περίπτωση που είναι και η πλέον ανησυχητική.

Πέρισυ στο Νομό Ηλείας κάηκε το Σύμπαν! Φέτος έγιναν και σεισμοί. Του χρόνου αναμένεται να πέσει και ακρίδα. Ο Πρωθυπουργός μας μετά απ' όλα 'υτά (και πριν τις ακρίδες) πήγε να μιλήσει στη νεολαία του %$#^κόμματος του, για να τονίσει αυτά που γίνονται για τους νέους σε όλη τη χώρα, και πόσο πολύ προσπαθούν για μας, και πως εμείς είμαστε οι τυχεροί (my ass) γενιά των μεταρυθμίσεων και πως όντας εμείς οι απόγονοι του Αριστοτέλη και της Αρχαίας Ολυμπίας (λες να εννοούσε των κτηρίων;) πρέπει να κρατάμε ψηλά το λάβαρο της πολιτιστικής μας κυριαρχίας στο Δυτικό Κόσμο και μπλα και μπλα και μπλα...

Καλά θα μου πείτε τί περίμενες να πει; Βασικά θα προτιμούσα να μην έλεγε απολύτως τίποτα και τα έξοδα αυτής της οπερέτας στην καταπράσινη πλατεία να τα έδινε για την αγορά δέντρων για δεντροφύτευση ή για την βοήθεια του ταμείου σεισμοπαθών του νομού. Φαίνεται όμως ότι η ανάγκη για τόνωση του νεοδημοκρατικού φρονήματος του λαού εκεί, υπερβαίνει τις ανάγκες για στοιχειώδη ποιότητα ζωής.

Αυτό όμως που ήταν εντελώς κωμικό, αλλά και εξοργιστικό ταυτόχρονα ήταν η οπαδικού τύπου στάση των νεολαίων του κόμματων σε όλα όσα έλεγε ο ηγήτορας τους! ... λέει, "Κρατήστε ψηλά τη σημαία των κοινών μας αγώνων. Των αγώνων για τη Δημοκρατία, την Ισονομία, την Κοινωνική Πρόοδο, τη Δημοκρατία, τον Πολιτισμό, το Περιβάλλον, τον πλούτο της Πατρίδας μας. [...]. Κρατήστε ψηλά τη σημαία των κοινών μας ιδανικών, των κοινών αρχών και των κοινών αξιών. Τη σημαία που περνάει από γενιά σε γενιά. Πάντα ψηλά, πάντα περήφανα, πάντα ασυμβίβαστα. Αντισταθείτε στη μοιρολατρία και τις φοβίες. Αντισταθείτε στην απαξία και τη συντήρηση."

Δεν ξέρω τί λέτε εσείς αλλά εμένα μου σηκώθηκε από το δέος!

Τέλος πάντων, καθ' όλη τη διάρκεια που έλεγε τις παπαριές του ο "καταλληλότερος", από κάτω η κάμερα έδειχνε κάτι Οννεδίτες να χάσκουν και να χτυπιούνται λες και ήταν στο γήπεδο. Πιασμένοι μπράτσο-μπράτσο να λένε συνθήματα (προφανώς δεν ακούγαν αυτά που έλεγε ο Κωστάκης), σε κατάσταση ευφορίας (ναρκωτικά τα λένε ή ροπαλιές στο κεφάλι). Αντιδρούσαν σε ό,τι τους έλεγε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο γιατί έτσι τους μάθανε...να είναι πρόβατα στη γαλάζια στάνη.

Προφανώς τα κόμματα δεν ενδιαφέρονται για την ποιότητα των μελών τους αλλά για τη ποσότητα, γιατί στο κάτω κάτω δεν έχει σημασία να μιλάς εσύ, αλλά να μπορείς με τις αγριοφωνάρες σου εμποδίζεις τον άλλον να μιλήσει. Είναι πιό εύκολο να υποβιβάζεις τα κοινωνικά πρότυπα παρά να προβιβάζεσαι. Είναι πιο εύκολο για τα κόμματα να κρατούν μικρόνοες τους ψηφοφόρους τους, παρά να τους ζητούν να συμπεριφέρονται και να σκέφτονται έξυπνα.

Ίσως να είναι πολύ νωρίς ακόμα η κοινωνία μας να μάθει να απομονώνει αυτές τις χουλιγκανικές συμπεριφορές "τύπου γορίλα" του κάθε Οννεδίτη και Πασπίτη (και άλλων...), αλλά πιστεύω ότι πλέον όλο και περισσότεροι μπορούν να δουν το γελοίο του πραγματος και να μιλάνε γι' αυτό, ως κάτι άρρωστο, οπισθοδρομικό και βέβαια ταφόπλακα σε κάθε ουσιαστική διεκδίκηση για κάτι καλύτερο απ' αυτό που ήδη κάποιοι, όχι κάφροι, κάποτε κατέκτησαν, χωρίς σημαίες και λάβαρα, αλλά με επίπονους αγώνες και διωξεις...